Zij vertelde me dat ze stiekum hoopte dat ik voor verpleegkunde zou kiezen, omdat ze het zo goed vond dat ik voor het eerst in lange tijd naar mijn 'innelijke ik' geluisterd had, en zelf tot een beslissing gekomen was omtrent wat ik zou willen doen met de komende jaren van mijn leven.
Het voelde ook echt goed, die beslissing om te studeren. Maar dan plots is er dat mogelijke vangnet, die mogelijke baan bij de bank. En ik voel mijzelf weer terug die oude vertrouwde zekerheden, de gekende wereld opzoeken. Terwijl het 'avontuur' van de studie mij echt lokte. Waarom dan die angst om toch te zeggen : ik ga studeren, hou die baan maar...
Tja. De financiële zekerheid speelt hier natuurlijk de grootste rol in. Waarom gaan studeren en 3 jaar een minimum inkomen verdienen indien ik gewoon netjes een loon kan verdienen ? Als het misgaat bij de bank kan ik toch alsnog gaan studeren ? Ik heb verantwoordelijkheden, een man, huis, kat ... Het is niet meer dan correct dat ik een baan aanneem en mijn financieel steentje bijdraag. Het leven is geen avontuur, maar keiharde realiteit.
En toch voel ik me laf nu. Laf, omdat ik niet durf rechtstaan en durf zeggen tegen iedereen : dit keer kies ik voor mijzelf, om eens een droom na te jagen. Dit keer kies ik voor het niet geijkte pad tegen alle gewoontes in, omdat het geijkte pad niet meer werkt.
Het geijkte pad was 20 jaar prima, maar iets in mij blijft zeggen : geen kantoorwerk meer. Kies voor wat je gelukkig maakt. Maar het voelt egoïstisch aan, alsof ik zou 'profiteren' van anderen.
Wat zou het leven simpel zijn indien de wereld zou zeggen : kies maar voor jezelf. Wij staan achter je. De mogelijkheid is er nu, neem hem maar ! Maar de realiteit zit nu eenmaal anders in elkaar...
Misschien zal het lot de zaken nog door elkaar schudden. Anders zal ik vermoedelijk op het geijkte pad blijven. Ik ben echter bang dat het geen langdurig geluk zal opbrengen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten